Het verhaal begint hieronder
Mijn vrouw smeekte de twee verpleegsters onophoudelijk om haar pijn te verlichten terwijl haar bevalling zich eindeloos voortsleepte. Ze had duidelijk pijn, ze zweette, schreeuwde en smeekte me wanhopig om hulp. Desondanks schonken de verpleegsters weinig aandacht aan haar. In plaats van hulp te bieden, lachten ze alleen maar, alsof haar pijn er niet toe deed. Ik voelde me hulpeloos, geschokt door wat ik zag. De situatie werd nog ernstiger toen haar bloeddruk abrupt daalde, waardoor iedereen in een staat van chaos belandde. Ze werd toen met spoed naar de operatiekamer gebracht, waar onze dochter via een keizersnede ter wereld kwam. Dit gebeurde allemaal zonder dat iemand van ons hier toestemming voor had gegeven. Later kwam de dokter naar me toe om te vragen waarom mijn vrouw de pijnstillers had geweigerd, volgens het rapport van de verpleegsters. Op dat moment vertelde ik hem de waarheid.
Het verhaal begint hierna
Ruzie met dokter Steven
Ik probeerde Dr. Steven duidelijk te maken wat er was gebeurd. “Dokter Steven, mijn vrouw Joyce had totale pijn en zij stonden daar maar… stil!” Ik legde uit hoe de verpleegsters, Sandra en Anne, nauwelijks moeite deden om te helpen terwijl Joyce worstelde om het hoofd boven water te houden. Ze begeleidden haar niet, ze boden haar geen troost. De dokter luisterde aandachtig, zijn wenkbrauwen gegroefd in een mengeling van bezorgdheid en concentratie. Ik voelde de frustratie weer in me opkomen toen ik me herinnerde wat er was gebeurd, hoe ze hadden gedaan alsof mijn vrouw helemaal onzichtbaar was.
Dr. Steven bespreken