Holle beloften van actie
“We nemen klachten serieus,” verzekerde hij me, hoewel zijn zorgeloze gekrabbel elke ernst logenstraft. “Zijn er camera’s in hun kamer om de opnames te bekijken?” vroeg ik, in de hoop onomstotelijk bewijs te krijgen van hoe Joyce behandeld werd. Ze reageerde niet. Haar uitdrukking bleef onbewogen en ze ging verder met schrijven, mijn wanhoop volledig negerend. Hoe kon iemand zo ongevoelig zijn bij zo’n ernstige zaak?
Holle beloften van actie
Verzoek om de autoriteit te spreken
Het antwoord was een beleefd maar krachtig nee. Arbeidskamers hadden geen camera’s vanwege de privacywetgeving. “Kan ik iemand spreken met meer autoriteit?” drong ik aan, wanhopig vastklampend aan enige hoop op gerechtigheid voor Joyce. Deze keer aarzelde de advocate niet. Ze knikte en verliet snel de kamer. Ik stond daar, verstikt door vage procedures en het gewicht van de bureaucratie, terwijl Joyce alleen achterbleef, aan haar lot overgelaten.
Verzoek om de autoriteit te spreken