Wachten op de beloofde hulp
Er waren beloften, maar weinig concrete actie. De advocate verzekerde me dat ze snel contact met me zou opnemen, maar de leegte van haar woorden weerklonk. Joyce lag op het bed, broos onder de lakens, haar hand hield de mijne vast met bijna onbestaande kracht. Ik keek hulpeloos toe hoe een storm van angst en woede over me heen raasde. Dit was niet eerlijk. Ik kon niet onbeweeglijk blijven en het systeem ons leven laten verpletteren. Het was tijd om te vechten.
Wachten op de beloofde hulp
De pijnlijke bekentenis van Joyce
“Ze lachten,” fluisterde Joyce, haar woorden hingen als breekbare muzieknoten in de kamer. “Alsof ik niet eens menselijk was.” De rauwheid van die waarheid raakte me als een droge klap en wekte een woede op die ik nauwelijks kon bedwingen. De kwetsbaarheid in haar bekentenis versterkte mijn vastberadenheid om de echte oorzaak van deze puinhoop bloot te leggen. Hoe is het mogelijk dat iemand het oprechte lijden van een ander zo koud kan negeren?
Joyce’s pijnlijke bekentenis